Večnost 
Jovan Sterija Popović (1806–1856) bio je jedan od najznačajnijih književnika XIX veka u Srbiji i ključna figura srpske prosvetiteljske misli. Rođen u Vršcu, školovan u Temišvaru i Kežmaroku, Sterija je bio ne samo pisac, već i pravnik, profesor, filozof i kulturni reformator. Njegov doprinos srpskoj književnosti ogleda se prvenstveno u utemeljenju moderne srpske drame – kako kroz komedije tako i kroz tragedije i istorijske drame.
Njegove komedije, poput „Pokondirene tikve“, „Tvrdice“, „Laže i paralaže“ i „Kir Janje“, ostaju trajni stubovi srpske pozorišne scene, prepoznatljive po britkoj satiri, izuzetnom jezičkom izrazu i oštroj društvenoj kritici. Sterija je umeo da prikaže slabosti tadašnjeg društva sa humorom, ali i s ozbiljnim pozivom na razmišljanje.
Kao jedan od osnivača Društva srpske slovesnosti (preteče SANU) i prvi upravnik Ministarstva prosvete u Kneževini Srbiji, Sterija je postavio temelje modernog srpskog obrazovanja i nauke. Radio je i na osnivanju Narodne biblioteke i Narodnog muzeja, a bio je i profesor na Liceju u Kragujevcu i Beogradu.
Nakon političkih razočaranja i sukoba sa knezom i vlastima, povukao se u rodni Vršac, gde je proveo poslednje godine života.
Smrt i sahrana u ženinoj grobnici
Jovan Sterija Popović preminuo je 10. marta 1856. godine u Vršcu. Sahranjen je na Starom pravoslavnom groblju u Vršcu, u okviru tadašnjeg Srpskog groblja. Grob mu se nalazi u mirnom delu, okružen starim spomenicima koji svedoče o prošlosti Banata i srpskog građanstva tog doba.
Jovan Sterija Popović je sahranjen u grobnici u kojoj je već počivao Joakim Manojlović, prvi suprug njegove žene Jelene. Ova odluka je doneta jer Jelena nije bila u dobrim odnosima sa Sterijinom porodicom, te ga je sahranila u grobnicu svog prvog muža. Na spomeniku su sa jedne strane uklesani podaci o Steriji, dok se sa druge strane nalaze podaci o Joakimu Manojloviću, što je neuobičajeno za to vreme.
Joakim Manojlović bio je prvi suprug Jelene Dimić, kasnije Jelene Popović. Na spomeniku je opisan kao „sirotinjski otac pri magistratu vršačkom“, što sugeriše da je bio angažovan u lokalnoj upravi, verovatno u službi koja se bavila pitanjima siromašnih građana. Detaljniji podaci o njegovom životu i radu nisu široko dostupni u javnim izvorima.
Zanimljivo je napomenuti da je Jelena sahranjena u istoj grobnici, ali njen kovčeg nije postavljen između dva muža, već iznad prvog supruga Joakima, što može ukazivati na njenu posebnu naklonost prema njemu. Ova neobična situacija oko Sterijine sahrane i grobnice dodatno osvetljava kompleksne porodične odnose i društvene okolnosti tog vremena.
Na grobu se danas nalazi skroman spomenik, dostojanstvenog izgleda, sa natpisom koji beleži ime velikana. Iako nije imao veliku, svečanu državnu sahranu, Sterija je ispraćen sa poštovanjem koje su mu iskazali građani Vršca i njegova porodica. Kasnije su brojni književnici, istoričari i poštovaoci njegovog dela dolazili na njegov grob, ostavljajući cveće i izražavajući zahvalnost.
Danas, mesto njegove sahrane nosi i simboličnu težinu – tiho, u granicama rodnog grada, počiva onaj koji je svojim perom oblikovao srpsku kulturnu svest.
Autor
